2 Kasım 2015 Pazartesi

Demokrasi Şeysi

Yüce Türk Demokrasisi bir sınavı daha alnının akıyla geride bıraktı!
Acısıyla tatlısıyla bir genel seçim daha geldi geçti.
Sevinen çok sevindi, üzülen çok üzüldü.
Zafer sarhoşluğuna kapılan bazıları, bu sabah sokağa çıkarken Kemal Sunal'ın Sahte Kabadayı filmindeki çalımlı yürüyüşünü aldılar yanlarına.


Hezimeti hazmedemeyen bazıları ise 9 yaşındaki oğlumun sıfıra karşı yenildiği zamanlarda başvurduğu "Hile! Kesin hile var!" söylemine sığındılar.
Öyle ya da böyle, önümüzdeki dönemin yol haritası belirlenmiş oldu. Şemsiye 4 yıl boyunca açılmayacağına göre, onunla yürümeyi öğrenmekte fayda var.
Bana sorarsanız, ne coşmalı ne de karalar bağlamalı bu durumda. Milyonlarca insanı bir hayal sahnesinde kukla gibi oynatan bu demokrasi şeysi çok da ciddiye alınacak bi olgu değil.
7 Haziran'a bakın mesela.
Sivas'ta iki kişinin çektiği faytonla seçim turu atan, mitinge bisikletle gelerek "renkli" seçim kampanyası yürüten bağımsız milletvekili adayı Ahmet Yıldız'a oy kullandığı sandıktan 1 (Yazıyla, bir) oy çıkmıştı.

Seçim bütçesini banka kredisiyle finanse eden Yıldız, Zara ilçesinde yapacağı miting öncesi faytonu çekecek iki vatandaşla 500 lira karşılığında anlaşmıştı. 
1 oy.

Daha fenası olabilir miydi? :)
Oldu!
1 Kasım seçimlerine Bursa'dan bağımsız aday olarak katılan Ali Osman Demirtaş, aslına bakarsanız son derece etkin bir kampanya yürütmüştü. Mitinglerini boş meydanlarda tek başına yapmasa pekala birçok seçmenin aklını çelebilirdi.
Gel gör ki Demirtaş en yakınını bile ikna etmeyi başaramadı. Çünkü eşiyle birlikte oy kullandığı sandıktan kendisine sadece 1 (Vallahi, bir!) oy çıktı.

Mukadderat.

Yine de fazla bozuntuya vermedi Ali Osman Bey. Gayet de vakur bi edayla çıkıp dedi ki: "Kaybeden ben değilim, Bursa. Seçilseydim halk adına devrim yapacaktım!"

Bana sorarsanız asıl fırsatı tepen kişi beyefendinin eşi oldu. First Lady olma yolunun daha ilk adımında su koyvermenin alemi yoktu.
Yani seçmen kardeşim, dün gece iktidara gelenler, işte bu güzel insanlar gibiler.
Kaybedenler, bunlardan farklı değiller.
Sen tutmuş havalara giriyorsun. Ya da yas tutmuş, karalar bağlıyorsun.
Dekor ve kostüm farklı, sahne ve oyun aynı. Görmüyor musun?
O parti değil de bu parti gelse düzen değişirdi.
Ali olmasa da Veli olsa halk devrimi gerçekleşirdi!
Hayır, ne sana bir şey katar, ne senden bir şey götürür bu seçim.
Sen sen ol, sen sen ol. Gerisi hikaye kardeşim.

31 Ekim 2015 Cumartesi

The Eyes - A Halloween Special

Yok efendim, farklı birşeyler de yazmalıymışım.
Daha karanlık, daha eksantrik...
Gül gül nereye kadarmış...

E buyurun yazdım öyleyse.
Ecnebilerin mübarek Cadılar Bayramı münasebetiyle...
Bizzat ecnebilerin kendi diliyle...




THE EYES

------------------
- I've kept my word old man! You'll have to let me pass...

- Very well, young blood. Make haste; not long before the daylight dies.Tread lightly and beware the darkness, for the Night has Eyes.

- Night has eyes? What the HELL is beyond this gate anyway?!

- Hell itself, precious lad, is what you've just set about.
Whatever secret it holds, you'll have to die to find out.
------------------

Noone could tell how long it had been since the last time she had that innocent expression on her face. Now, she was staring into her victim's eyes, with a smile on her lips that could only belong to an infant. 

"When did it all start?"

The question was so ordinary, and at the same time so exceptional, that she had to pause for a moment before uttering an answer... Then she thought better of it and went for crude humor!

"Why ask a hooker about her first kiss?"

Pure laughter charged forward, galloping all the way up her throat, barely falling short of her lips. She was just about to taste his blood for the third and last time, when the most vivid flashback thundered into her mind. She was both annoyed and scared at the sudden sight of a car wreck under the black cloak of that misty night. But she greeted the memory all the same; it had been quite a while without mortal memories.

She decided to tell it all, not that she was concerned with her prey's curiosity, but to reminisce with her memories from a time when her favorite drink was ice-cold beer. To her amusement, she smiled for a second time, then wiped the warm dark blood off her lips. Then she started telling of that dreadnight, the words pouring out easier than the easiest she could have hoped for.

"It was a simple night, a night like any other night. I was driving home in my husband's brand new Corvette...."

Like every other thing that ever belonged to her accursed husband, she hated that car! She paused for a brief moment and dreamed of feasting on random workers at the Corvette assembly line. She could turn that factory into a blood bath if she really wanted to! - not that it would satisfy her thirst, let alone the longing for  the pulse in her veins.

"It was almost 2 AM when a fine track came up at my favorite radio station. A track that goes by the name: A Tout Le Monde..."

This time, it was a longer period till she regained command over the revolt of her mind.

"That's when I took my eyes off the road, albeit for just a short while. I realized my safety belt was off when the car seemed to hit something and ran off the road like  furious woman divorcing... her drunk husband."

Another flashback invaded her being and she saw her first victim lying in a pool of blood by a kitchen counter; the ugly remains of an ugly man with an ugly wedding ring - one identical to her own.

The memory was short-lived, as was her marriage.

Her fingers, gripping the signature of her fangs on her victim's throat, loosened a bit. Blood started slowly seeping out. The pressure was a lot lower since she had sucked in more than half of his life from out of his veins, but still, that funny red fluid, like the most desperate of all seamen, would keep trying to escape from the sinking ship. She moved her fingers to seal those gateways to salvation!

"When I opened my eyes, I was lying on damp grass on the skirts of a foggy valley, roughly some two hundred feet down and off the road. That brand new car (she almost smiled again) was gazing at me like a cat in the night with a blind left eye, purring wearily as if just been shaken by a vicious dog... (she stopped to ponder) You know what's funny?"

Her victim was looking straight into the pupils of her eyes, with a relaxed expression on his face and a gradually fading beat on his chest. Though she found the taste of cold blood now as disgusting as that of hot beer long before, the reborn memories glittered like giant neon signs to her mind's eye at that very moment. So she decided to keep telling of that night, instead of completing her curse that instant by giving the poor man a final kiss.

"The funny thing is, A Tout Le Monde kept playing as I laid there motionless in fear of discovering a broken limb. The song was echoing throughout the whole valley;
`Don't remember where I was,
 I realized, life was a game.'

Oh I did realize life was a game! The song did its best to help me get a grip on what had just happened. Yet the tune grew sour as the verses followed:
`A tout le monde, a tout les amis,
 Je vous aime, je dois partir.'

With these words, a sudden rush, a `fear of death' struck my heart! And despite the previous two moments in my life which had brought me face to face with the end, this time the feeling persisted. No room for the hit and run of guerilla warfare! The feeling would not go away, but would grow stronger and even more ruthless. A hand was clutching my soul harder with every passing moment as I tried to set my being free of its paralyzing grasp. I decided to try and get up before the pressure became unbearable."

She looked down at the raped soul at her lap. He was listening just like a four-year-old would succumb to his grandmother's dull tales. She contemplated on the chance that her victim could sense the strain in her utter existence. Yet she quickly got rid of the thought, since it would not matter: The poor man would be dead in no more than half an hour.

"I did get up. To my surprise, and my gratitude, apparently no bones were broken. Cautiously, I dragged my feet towards the wreck. The `fear of death' was slowly packing its bags and preparing to leave my innerself. Oh it was the worst guest ever to accommodate within the confines of my conscience!

I reached the car, and stretched my arm through the broken windshield to cut the music short; the song was now pissing me off, or maybe just injecting anxiety like a snake does for a horse. Someone might hear those ominous lyrics, or (her voice went low into a tone of hissing) something..."

She felt a cold tremor overtaking her body. It was so abrupt that she failed to stop it, nor could she moderate the wobble of her victim's head as she kept shaking, flesh and soul. It was a rather funny scene to watch, except for the blood leaking through the holes in the neck. 

She looked down, trying hard to ease the instability of her state of mind, but the memory was still suffocating, the deadlock on her body still firm and strong. Even though her shell nestled life no more, she HAD to breathe. So she gave her tale a rest and diverted the subject.

"Damn that song" she said, "You got a favorite song?"

She knew *bloody* well that she would receive no other response to her pointless question than the shrieking echo of that last word in her brain's dark halls.... "song...song...song..."

The man was drained of all answers... but his lips seemed to move all the same! She leaned towards him, and was all ears to grab the weak words out of his mouth. She almost respected this valiant soul refusing to give up as easy as many would wish.

He was trying to sing something weird; something in between a children's song and some ancient chanting; a living tune that couldn't make up its mind to become either the national anthem of a proud country or the worthless whining of an addict in crisis.

"What bitter vampire made you this?...
  Gave you life with its deadly kiss..."

The shivers came to strike back, as sudden as they did a moment ago. She wandered her eyes around the room quickly and looked back at the faint man, lying like an enchanted groom awaiting his black bride, arms wide open. Could he really be listening to her tale all along?! How could he still have that touch of life that murmured a chime out of lips half dead? She realized she had hastily started talking as her brain kept on wrestling that mishmash of questions...

"I reached through the windshield and managed to mute the stereo. I was sick of the noise, but dead silence was not the cure. I headed for the road that had triggered me off its back like a wild horse. However, I collapsed after a few steps. I was on my knees, crying instead of getting up and continuing the climb.
 What would I do? How would I explain the accident to my husband? The car belonged to him and was not under insurance. He refused to believe in the need for such things.
 `Caution eliminates all danger' he always used to say, `if you're not cautious enough to avoid the danger, you pay!'. And I had `paid' so many times before..."

Her words came to a sudden halt with an urge to grind her teeth, but the impulse passed away as soon as she remembered her mouth was `armed'.

" `Maybe I'll just kill him!' I thought, `Here I am, having just seen how quick and easy death may come.... Yes, maybe I'll kill him, drag the corpse over here and warm my hands over the blazing fire of this cursed car and that damn drunk....'
A gush of wind through the thick woods cut my thoughts, like a knife cuts through..."

She shifted her gaze from nothingness back to her victim's throat,

"...butter."

She began trembling again, this time softly, as if swaying to a peaceful lullaby.

"Then a second current of air hit my body, chilling me to the bone. In an attempt to shake it off, I rushed to my feet; there was seemingly nothing left from the initial exhaustion that had brought me down to my knees.
  I recited prayer over prayer as I gave everything I had to climb through the damp grass. That did not help. The horror had already nestled itself and it would not move. I was, only much later, to remember that the intense fear was not of death but of something even more terrible.
  The climb was like a swim in a mound of quicksand. It was nearly impossible to gain adequate footholds on the soft damp earth, nor could I deliver a firm grasp on the moist grass that mockingly slid out of my palms.
  Meanwhile, something, some macabre tingling was growing inside me.  It could be the alien cold of those two rushes of wind - or maybe the anticipation of a third one.
  I looked back, awaiting something, some unidentified fear contaminating more of my cells with every passing second."

She studied the giant cuckoo clock that stood like a punished student, there at the corner of the room. A punished student here in this gloomy room.

Who was the teacher then?..
The answer was straightforward.
The teacher was the time; it was the best yet most merciless teacher.

She smiled as her thoughts wandered.
For her kind, the school was over.
That teacher had long lost the authority.

Mr Lovecraft should be well aware of this fact when he quite fittingly said:
That is not dead which can eternal lie,
Yet with strange aeons even death may die.

Blinking wearily, she went on with her story,

"I realized I had given all that effort in vain; I had only climbed two or three feet as the reward for my desperate struggle. The unknown fear of an unidentified intruder had almost conquered my entire being, polluting the blood in nearly every vein, sapping the strength of heart and muscle; eating into the brain'.
   Something was FOLLOWING me!
  A movie line long forgotten thundered into my skull, spilling sparkles over my mind. And the coldest of everything instantly began pouring in through the cavity it burst open:
   `Night has eyes'."

She noticed the intensity in her victim's gaze, now approaching infinity. It was as if he had willingly agreed to exchange the remainder of his life with the untold part of her mournful memoir. If that were the case, he would be heartbroken to see that she was in no mood to care the least. Who cares about a broken heart if it beats no more?
She carried on.

"My vision, enlit by torches of panic, enhanced by the peak of all my senses, had turned the night's dark cold embrace into daylight. 
   A cry of terror had sailed, floating like a storm-struck ship, out from the core of my soul, but it wouldn't move an inch further into sound, maybe in fear of an enormous waterfall.
  My head was spinning, as was my gaze. I would pay a brief look of high density to every object around me, till I would grow dizzy of the circular motion, and my eyes would hug the pain of the strain.
   I found out nothing, but the sweat all over my body kept telling me that the night did have eyes.
  Then I completely lost myself, and started clawing the blind earth, in hopeless attempts to climb.... to flee.... from.... it... them........ the eyes...
  I slipped off and, having sacrificed all my balance to the engulfing trepidation, I stumbled down the slope."

She dived into her victim's eyes, which were now half-fixed on her brow, half-fixed on emptiness.

"Then I met the eyes. I knew I would face them the moment I raised my head after the fall. And I raised my head to surrender to their call."

She remembered a self-hypothesis she had derived from the wild-life documentaries she used to watch back when she was a teenager (a human!). She had named her theory as "The Language of Death". According to her theory, there was a fatal channel of communication between a wild animal and its prey: The Eyes.

The Eyes spoke the words of the Language of Death...

She had heard the language spoken so many times. A fawn in the woods would encounter a dire wolf. The eyes would make contact and the gazes would be sealed in an instant. Both alert, both busy encoding and deciphering, they would just stand idle. Then suddenly the wolf would cut communication and tear the fawn into pieces, feasting on its meat. OR the fawn would quit speaking and bounce away comfortably, while the wolf wouldn't move a limb, let alone follow.

She thought this had got nothing to do with the hunger of a wild dog or the agility of a deer. It all ended up in The Eyes. If the victim says "I'm yours; end my existence now.", the predator kills and eats. If its prey conveys "I'm not ready to die; let me go.", then the hunter sets it free and goes on searching for some other food.

This was not related to the civilized human life and the exchange between an assassin and his target; this was nothing like having mercy on a begging man or just pulling the trigger in cold blood.

This was all wild life; a vital symphony of kill-eat-live; a vicious circle of nature's choice. This was the undeniable set of standards, a dictate of grim rules put forward by the unseen hand of death.

Some would think this was all nonsense and they would give the example of predators that simply massacred farm animals. These wild creatures would just shred and kill the domesticated animals, but not feed upon their meat.
However, this was not a counter-argument. Quite the contrary, it provided a firm support for her theory. A tamed animal wouldn't know (or would have long forgotten) the language of death, and therefore would only resonate a message of chaos through the eye contact with the wild. This message would consequently violate the wolf's frequency and the wolf would tear the sheep apart in its own panic, running away without tasting the flesh.

"...the eyes that sent waves of death beyond death, full of life beyond life, that roared towards my shore of consciousness. Along with the waves came a parching breeze that spew burning sands into my eyes, slashing through my nostrils, scorching my lips and deafening my ears. 
   A black veil, love relentless,
   A blackout of all my senses..."

She remembered her grandfather's words. Up till the moment she met that wildest twist in her destiny, she hadn't taken those words seriously. 

"Life is a song, my mini. Mine is but a long one, though not as sweet as I could have composed it. Sometimes, they won't let you sing as you like, but that would not silence the chirping of a bird, would it? No, my mini, you shall never give up.
Every song has a beauty in itself, so there's no harm in lending an ear to other people's lives. Be cautious though, lest you be deceived by their overwhelming tunes. Even the most brilliant of all melodies may lead you wrong. Worse still, they may even spoil or dominate your own song.  You've got to cut off people who persistently ignore the beauty of your composition. 
Now listen close mini, don't take a leaf out of grandpa's book, for I've tried to sing for as long and loud as possible. I was wrong, because longevity is nothing compared to sincerity. Do everything, everything to make it sound like your song, even though it may last short and sound rather off-key. Just remain true to your self. Stress every note and emphasize every melody. Then, when the time comes for eternal silence, even though you may quit, your song will live forever."

"A wind that whistled my own song...."

She had to take a deep ragged breath to continue.

"...that offered eternity."

All of a sudden, she recalled an extract from Tunnel of Love, one of her favorite songs from the time when she was dying to learn to play the guitar:
"Your hands are cold, but your lips are warm."

"Then a hand, even colder than the gusts of wind that had struck me, caressed my neck. My soul was frozen long before my body; maybe that was why the cold did not hurt me this time. Then it... kissed... my throat; an eerie gravity in its... its... lips...... teeth...
  I fell in love that instant. I still have no idea about its nature or its gender. The one thing I know is that it was beyond all possible descriptions, beyond the reach of words or notes... or even imagination. It had spoken "the language" and pulled out the roots of my surrender from my eyes, along with every breath that tied me to life."

She had to swallow the bitter taste in her mouth. Rotten cheese.
She could neither stand the sight nor bear the smell of it! Due to reasons not concerning anything else than her stubborn nature, cheese was her enemy, from cradle to eternity.
Even though she had never taken a single bite of it, she was somehow sure the taste right now in her mouth was that of a rotten piece of cheese.

The grimace on her face grew more unpleasant as she remembered the only other instance she felt that very same taste on her tongue; the moment her grandfather died in front of her eyes.
A bank robbery...
Death by crossfire in the heart of the city...
What a sad way to end a song.

The police applied the emergency first aid, but her grandfather passed away before the first ambulance arrived. The robber disappeared from the crime scene. Days of criminal search ensued, all to no avail. It was as if the man just vanished into thin air and became invisible!

"Well," she thought, murmuring softly to herself, "invisible to the eyes of the sun...".
The grimace flooded her face, "...but the night has eyes too."

Her grandfather could only whisper something like "Take care of my song, mini." before he left for his eternal silence. How could she, a six-year-old little girl, take care of a song the notes to which she didn't know? How could that girl comprehend what that song was about in the first place, considering she hadn't learned singing her own song yet?

Now she understood. She stared out through the window at the pinky blue smile of dawn. Then she nodded.

Her first painful experience with her husband shone pale like the full moon against the crimson skies of her mind. It was only the first week of their marriage when the blasted man got the pink slip from work and perceived alcohol as his ticket back. But that didn't grant him his old beloved job. In the following week, apparently having understood that alcohol did no good by itself, he began beating her like a rookie boxer on a workout.

She remembered how the ache in her soul surpassed the pain from those "boxing lectures"; a swollen bruise was no match for a broken heart. For the second time in her life, she was caught in the crossfire. A wedding ring was the police, a shell of a man the robber. She could never figure out the type of bullets fired by her husband's fists, but she knew that her bullets would have eyes if the time to fire them ever came.

"Pain was my anticipation, but there was none of it. My skin was made of glass, enormously heated under the sun; setting whatever there was inside on fire. My heart was like a fish out of water. 
 As the kiss turned into a bite, I felt I was living through my most secret fantasy. My emotions were alert beyond expression; everything was solid, but unreal all the same. I just wished that moment would last forever, because it was the purest thing in my life. Yet, it somehow had a faint smell of sin...
  I felt like... exactly like.... (rotten cheese) .... letting go of my virginity."

It was as if a hundred years had passed since she had last looked down at the young man whose facial lines were now easier to distinguish under the first rays of the awakening sun. Her skin was slowly sizzling; an itchy feeling, revolting against the morning sunlight. The dusty mirror on top of the nearby dresser was now barely visible, unlike her own reflection on the dull glass.

"You are invisible!"
"No, I'm just transparent for you to see me through."

Looking out the open window, she saw a mass of wings in the distance, flying south, taking the rising fire to their left. She could see they were flying in a V-formation. She knew that the birds flapping wings at the outer border of the giant V formed a comfortable air channel, a safe tube for the birds on the inner ranks to travel. Then the two groups of birds would swap places and interchange duties; fresh power would replace weary wings exhausted by fierce wind exposure.

It was rather unfair that she had flown on the outer line her entire life. Nobody inside cared to see how she spent herself just to provide a wind-free channel for others. The wind would grow stronger and fiercer, but she would still be sentenced to confronting it.

Now she was the wind herself. She smiled despite the increasing hurt from the sun. She stared at the flock of birds for a couple minutes more and thought on the inevitable nature of migration. Everything migrated, literally everything; the ones that showed resistance had no chance of existence.

She caressed her victim's throat and all in a moment decided to grant him the wits of the undead. She wouldn't finish him off; not because the blood grew colder, not because the sun had almost risen, but just because he deserved another chance of existence. He was extremely strong, yet he showed her no resistance. He now had a dark touch on his soul, yet he was the light shed on her memory.

She took one last glance at the migrating birds, and imagined herself as one of them.
She was a dove, breaking away from the group, spreading wings towards where the sun will be setting.

She shook her head.
"Why a dove?" she asked herself, "Doves wouldn't migrate...".

Then she looked down again at the pale face, at the now blinking eyes reflecting the hue of the newborn day. She smirked...

"Are you a Corvette manufacturer by any chance?"

The worn-out man was baffled by the question but his lips managed to part ways with a semi-conscious reply.

"N...no."

He looked up at the vaguely familiar silhouette of an enchanting woman; it was only when she bent down as if to whisper a secret into his ear that he noticed her eyes. They were oddly dark, a set of pearls tucked away from the fiery fingers of the sun outstretched along the clear sky. Her eyes were now scanning him like those of a painstaking gardener scanning a bug newly discovered beneath the fragile flowers.

"Then I'm glad I did not kill you!"

The grin on her face was disturbing. Then again, her crooked smile drew such an inviting picture that he felt he could do everything to stare at the sight a few moments longer. 

Soothing warble of a long forgotten song pacified the scream which kept warning him of an unidentified danger. Some wicked feeling was concealed under the gentle touch of a silky smile.

"Who are you?" the man dared ask, consumed by confusion.

The expression on the woman's face almost swallowed him.

Somehow, his whole life was hidden within that expression. He knew he was still alive, but the countenance told him tales of distant lands where lives stepped over a frontier to be purified by love... and cursed with eternity.

"Who am I?" she rephrased the question, then sighed.

The giant clock stopped ticking.

"You'll have to die to find out."



10 Ekim 2015 Cumartesi

Küçük Şeyler


Yüreğiniz sıkılıyor değil mi?

Günbegün Ortadoğu bataklığına sürüklenen ülkenizi izliyorsunuz. Toprağın nasıl balçığa dönüştüğünü, dönüşüp nasıl kaydığını, kayarken nasıl parçalandığını görüyorsunuz. Bugün bir fünye daha çekildi işte, Ankara'nın bağrında bir bomba daha patladı, kim bilir kaç can gitti, kaç gencecik insan? 

Hiçbir şey yapamıyorsunuz.
Size katılıyorum. 
Ben de elim kolum bağlı, oturuyorum. 

Dilimin ucuna gelenler var, tutuyorum. 
Siliyorum. Bugünkü kadar sildiğimi hiç hatırlamıyorum. 
Yazacaklarım var, ancak kelimelerimi nefretten bir türlü arındıramıyorum. 

Sonra teslim oluyorum.
Hiç huyum olmamasına rağmen, bela okuyorum. 
Bolca.

Neden diye soruyorum. Hiçbir cevap tatmin etmiyor. 
Her cevabın yerini daha fazla soru alıyor.
Sonunda geriye yalnızca şu birkaç dize ve bolca umutsuzluk kalıyor:

Ah dört yanı sarmış, 
Kana zehir çalmış
Ne çatal diller,
Ne kara yılanlar var.
Yılana sabretsem ne fayda, 
Yaradan'dan ötürü bile olsa 
Sevilmeyesi yaratılanlar var.

Tabi yalnızca bu güne, bu coğrafyaya özgü değil yaşadıklarımız. İnsanların mayası hiçbir zaman sağlıklı olmadı ki... Immanuel Kant'ın saptadığı gibi, insanlığın çürük kerestesinden bugüne dek dimdik ayakta kalacak hiçbir yapı inşa edilmedi. Dünyaya hırslarımızla geldik, çırılçıplak, zır cahil. Ve pek azımız bilgiyle kuşanmayı istedi.

(bense çok şükür bir çula çaputa sarınmayı başaran, fakat maalesef kıçı açıkta kalanlardanım)

Bizim ve bu toprakların makus talihi, kaderimizin gerçekten en bilgisiz olanların eline teslim edilmiş olması... Yetersiz beyin faaliyeti, sıfır gönül eğitimi. Düşünsel alemi alabildiğine uzanan çorak topraklardan ibaret, güç bağımlılığı yüzünden gözü dönüp şirazesi kökten kaymış tipler var başımızda. Öyle tapar olmuşlar bu dünyadaki varlıklarına, sanki hiç gitmeyeceklermiş gibi...

Bunun adı güç bağımlılığı, evet.
Bağımlılığın genel seyrine uygun gelişmiyor mu bütün semptomlar? Sağlıklı bir insan nasıl uyuşturucu müptelasına dönüşür mesela? "Bir kereden bir şey olmaz, hem istediğim zaman bırakırım" derken tek bir meta için her şeyi gözden çıkaracak noktaya nasıl gelir? 

Bu öyle bir noktadır ki oraya varan insan yalnızca kendisine ait onuru, haysiyeti ya da maddi değerleri değil, başkasına ait olanları da hiçe sayabilir. Tanrılaştırdığı nefsi kurban istediğinde gözünü kırpmadan uygular emri. Hepsi yolun sonundaki altın vuruş için.

Örneğin kumar bağımlısı da pek farklı değildir bundan. Hep daha çoğunu isteyen, kaybettiğinden fazlasını kazanma arzusuyla yanıp tutuşan nice insan kendiyle beraber sevdiklerini de kül etmiş, madden ve manen iflasa sürüklemiştir.

Güç bağımlılığı da böyle bir şey olsa gerek. 
Tepemize çöreklenenler, cehaletlerinden gelen zaafla bu çağrıya kolay boyun eğdiler. Kazandıkları güç onları sarhoş etti. Yolun başında inandıkları değerlerin tümü duman altı oldu. Daha fazlasını isteyen nefislerine önce sağduyularını kurban ettiler, sonra vicdanlarını. Benliklerinde verecek bir şey kalmayınca, esir oldukları gücü korumak kaygısıyla, başkalarını kurban vermeye başladılar. Bir ülkenin bağımsızlığı, nesillerin geleceği derken sıra kan dökmeye geldi. Güç koltuğunu korumak uğruna gencecik insanları mayınlara sürdüler.

Bugün başkentimizden göğe yükselen kan ve barut kokusunun müsebbibi, gücün esiri haline gelmiş bu bir avuç insandan ibaret değil maalesef. Yo, bu kadar kolay çözülmüyor denklem. 

Elde var 78 milyon adet bilinmeyen. 
İnsansa yitip giden, o senden bu benden demeyeceksin. 
Suç hepimizin. 
Suç senin. 
Sen karanlığı seçtin.    

Oysa tüm bu karanlığın içinde, ancak iyice ararsan bulabileceğin bir yerde yanıp duran titrek bir ışık var biliyor musun? Dünyayı aydınlatmaya yetmese de senin yüreğini besleyecek, yitip gidene çare olmasa da ümidini diri tutacak bir şeyler... Belki Kant'ı bile yalancı çıkaracak, yükte hafif, pahada ağır gizler... Yaşadığın hayatı anlamlandırmaya yetecek kadar önemli, gözlerini buğulandırmaya yetecek kadar değerli, ama bir o kadar da küçük, çok küçük şeyler...    




1.

15-16 yaşlarındaydım. Bir antrenman çıkışı, karanlık tam çökmek üzere... Sırtımda çantam, Göztepe'de dolmuş yolu üzerinde, kaldırıma yanaşan minibüse yöneldim. Minibüs öyle tıka basa dolu ki ayakta taşıdığı yolcular yüzünden sağ tekerlerinin üzerine hafifçe yatmış durumda. Otomatik kapı açılınca basamak ağzındakiler kapağı patlamış yüklükten fırlayan eşyalar misali boşaldılar dışarı. Ben de bir yolunu bulup içeriye doğru bir adımımı atmıştım ki şoför daha kapıyı bile kapatmadan hareket ettirdi minibüsü. Kapı aralık, benim bir ayağımla birlikte gövdemin yarısı dışarıda, gaza bastı adam! 

Yol kenarına park etmiş araçlara kah belim, kah spor çantam çarpa çarpa ilerledik bir süre. Kapı demirini sıkıca kavramış olmasam çoktan düşeceğim. Atlasam bir türlü, tutunsam bir türlü. Bir 200 metre kadar gittik böyle. 

Sonra içeriden O'nun sesi yükseldi. Kalabalığın içinde, o garip panik halinde seçtiğim simasını bugün bile unutamıyorum. Orta yaşlı bir kadındı, başak sarısı saçlarını topuz yapmış, ince boynunun üzerinde düzgünce toplamıştı. 

Kızarken bile kin yoktu yüzünde, bağırırken bile sesinde nefret yoktu. Siz fazlaca güzel bulmayabilirdiniz, oysa dünyanın en güzel kadınıydı. Çünkü cesurdu. Onca ayı gibi erkeğin arasında ayakta durmaya çalışan o narin haliyle bir zorbaya meydan okudu. 

Sözlerini dün gibi hatırlasam da bir bir neler söylediğini burada aktarmayacağım. Yalnızca şunu bilmenizi isterim, ağzından çıkanlar şoför mahallindeki o öküzü durdurmaya yetti. Attım kendimi dışarı, hala tek parça halinde olduğuma şükrederek. 

Otomatik kapı kapandı, minibüs uzaklaştı, bendeki panik hali yerini pişmanlığa bıraktı. O'na teşekkür bile edememiştim. Biliyor musunuz, o akşam Bostancı'ya kadar yürüdüm ve yol boyunca o kadın için dua ettim.

2.

Askerdeydim.
Bilen bilir, ne gün gün gibi geçer orada, ne gece gece gibi. Bağırıp da sesinizi duyuramadığınız kabuslar olur ya, isteyip de uyanamadığınız... İşte onun gibi, bir türlü hızlandıramadığınız, bir ağır çekim hali vardır zamanın. 

Asayiş Şube'nin gece yazıcısı olunca daha bir yalnız hissedersiniz kendinizi. Alayın yüzde doksanı uykuda, siz düşüncelerinizle -ve harekat merkezindeki ibibik astsubaylarla- baş başa... Bu laneti katlanılabilir kılan tek bir tılsım vardır: İstanbul görevleri! 

İşte bu görevlerden biri gelip çattı bir Kasım sabahı. Maslak'taki İl Jandarma Komutanlığı'na kıymetli evrak götürülecek. Gidiş-dönüş, iki günlük izin tadında bir görev bu. Ancak sağ olsunlar, Türk Silahlı Kuvvetleri'nin birbirinden kıymetli başçavuşları bu iki günlük sürecin mümkün olan en kısa dilimini ailemle geçirebileyim diye yan görev üstüne yan görev kilitlediler. Bakın abartmıyorum, traş makinesi için Kadıköy'den bıçak sipariş eden de var, yemekhane için Tuzla'dan polietilen kesme tahtası isteyen de. Yetmedi, bölük komutanı devreye girdi; nizamiyedeki süs havuzunun pompası bozulmuş, iteledi giderayak: Al bunu da, tamir ettir! 

İstanbul yolculuğumun gizli öznesi de bu bozuk pompa oldu işte. Diğer bütün işleri kıt kanaat yetiştirip en son Dudullu'da bir ara sokakta buldum pompa tamircisini. Bu kadar şiddetle tavsiye edilen bir ustayı "merdiven altı" tabir edilebilecek bir dükkanda bulmak beni şaşırtmadı desem yalan olur. Dükkan kapısında "Cuma'ya gittim, döneceğim" yazılı bir not var ama saat öğleni çoktan geçmiş, tamirci de yerine dönmüş, çalışıyor. Tamirci dediğim de bildiğin mahalle kıraathanesi stereotipi; ununu elemiş, eleğini asmış duran bir amca. Koca kafasında seyrelmiş saçları, fırça kaşları, yağ pas içindeki tulumu, dolma parmakları... 

Bir süre kalın camlı gözlüklerinin üzerinden süzdü beni. Sonra elimdeki arızalı pompaya kaydı gözleri. Baktı ki benim söze gireceğim yok, o davudi sesiyle "ver bakayım onu" dedi. Verdim. Eline yeni bir oyuncak geçirmiş çocuk gibi meraklı ve mütebessim, evirdi çevirdi pompayı. O makineyi incelerken ben de Kırklareli İl Jandarma Komutanlığı'ndan geldiğimi ve akşam bölüğe dönmem gerektiğini anlattım.

1 saate tamir olur mu abi?
Gidip sonra mı geleyim, yoksa burada mı bekleyeyim?
100 Lira verdiler ama yeter mi?
Olmazsa siz fatura kesersiniz, ben de...

"Oğlum!", diye sözümü kesti, "şu senin telefondan bölük komutanını ara bakayım hele." Numarayı çevirdim, telefonu kendisine vermemi işaret edince uzattım.

"Komtan, alo, bak şimdi senin Memetçik yanımda. Bu pompadan hayır yok sana. Çok eski model, sıfırı bulunmaz. Alan sargısı sipariş etçem, motorunu yeniliycem. He. Sargı anca Pazartesi gelir, öbürsü gün bitiririm, en geç devirsi gün teslim ederim. He. Salı. Bilemedin Çarşamba... Yok, kargo ambar falan bilmem. Gelip teslim alcanız. Beş kuruş da ödemeyin lazım değil. Askerden para mı istenir? Yok. Yok dedim komtan! He. Dur veriyom." 

Telefonu geri uzattı bana. Bölük komutanı hafif bozuk bir ses tonuyla Çarşamba günü dönmemi emretti. Pompa için verdiği 100 TL ile de Nuh Nebi'den kalma Opel'i için dörtlü flaşör düğmesi almamı istedi.

"Emredersiniz komutanım!" dedim. Kafesten salınmış güvercin coşkusuyla kapattım telefonu :)

Amcaya Salı günü kaçta gelmem gerektiğini soracaktım ki "Git karşı kaavede Vasfi Amca'ndan bir çay iç, simit de söyle. Yarım saate pompa hazır" dedi. Size yemin ediyorum, adamı dudaklarından öpesim geldi! Ben öyle gözlerim dolmuş salak salak bakarken o belli belirsiz gülümsedi sadece. Sonra "Hadi çık git oğlum" diye başından savdı beni, "yapacak bidolu işim var."

3.

Bundan yaklaşık 1 sene kadar önce bir Ekim akşamı, 3. sınıfa giden oğlumu almak üzere okula uğramıştım. Bir türlü yerine ulaştıramadığım bir gezi izin formu vardı, hazır okuldayken müdür yardımcılarından bir tane edinip doldurayım dedim. 

Kapısında "müdür yardımcısı" ibaresini gördüğüm ilk odanın kapısını tıklatıp içeri girdim. Kendi öğrencilik anılarımdan bir ön kabul oluşmuş tabi; suratsız, geçimsiz, asabi bir adamla, ya da ilgisiz, sevgisiz, kaknem bir kadınla karşılaşmayı bekliyorum. Oysa ki karşımda sevimli mi sevimli, yüzü güleç mi güleç, çıtı pıtı bir hanım buldum. Mesai bitmiş, yüzlerce çocuğun sorumluluğunu taşıyan omuzlar yorulmuş, hatta belki sinirler yıpranmış... Karşımdaki hanımın yüzünde ise bunların esamesi okunmuyor. Tam tersine, araladığım kapının ardında böylesi bir pozitif enerji yumağı bulduğum için biraz şaşkınım. 

"Üçüncü sınıfların gezi izin formlarından varsa alabilir miyim?" diye sorunca "Ben ikinci sınıflardan sorumluyum ama bir saniye" diye cevap verip dahiliden bir iki telefon numarası çevirdi. Akşam saati; personel evlere dağılmış. Haliyle dahili hattan cevap gelmeyince, bu sefer cep telefonuna sarıldı. "Zahmet etmeyin n'olur, hazırda bişey varsa diye sordum, yoksa düz kağıda da yazarım" dediysem de bana "bir dakika" işareti yapıp aramaya devam etti. 

Yine sonuç alamadığını gördüğümde "kusura bakmayın size yardımcı olamıyorum" sözlerini duymaya hazırladım kendimi. O ise vazgeçmedi. "Ben bir çıkıp öğretmen arkadaşlarıma sorayım" deyip kapıya yöneldi. Ben şaşkın, kalakaldım. 

Odadan hızlı adımlarla çıkıp koridorda kayboldu. Bir ara bir öğretmene seslendiğini duydum, sonra bir başkasına. Sonrası sırlar odası. Tam herhalde başka bir işi çıktı ya da bir yere takıldı diye düşünüp ayrılıyordum ki elinde izin kağıdıyla çıkageldi. Nereden buldu, nasıl buluşturdu bilemiyorum ama gelişi beni çok mutlu etti. İhtiyacım olanı temin etmiş olması değildi beni sevindiren, bunun için gösterdiği samimi çabanın boşa gitmemiş olmasıydı. Elindeki form önemsiz, yüzündeki ifade paha biçilemezdi.

Sonradan öğrendim ismini. Bu sene okulların açıldığı ilk gün, bayrak töreninde yine gördüm Ayşe Öğretmen'i. Bakışlarımızla selamlaştık, yüzünde yine o paha biçilmez, sevgi dolu ifade.

4.

Erkek babaları bilir; yavrunuz 7-8 yaşını devirene dek acil durumlar için arabada 500 ml'lik pet şişe bulundurmak standart prosedür gereğidir. Zira küçük oğlunuzun çişi genellikle duraklama yapmanızın en imkansız olduğu yerlerde bastırır! 

Ömer Kağan da bir yaz günü beni böyle bir durumda yakaladı işte; çevre yolunda tam gaz seyir halindeyken arka koltukta "BABA ÇİŞİM!" diye ani bir gümbürtü koptu. Tabi biraz panik yaptım haliyle, ayağım doğrudan fren pedalına gitti ve sertçe hız kesip çektim kenara. 

Bir yandan da kafamda sorular: 
Bu çiş dediğin Hun ordusu gibi aniden mi baskın yapıyor?
Bunun bir hazırlık safhası, ne bileyim, bir girişi, gelişmesi yok mu?
Neden direkt sonuç?

Bu ve benzeri sorular eşliğinde Nezahat Gökyiğit Botanik Parkı'nın hemen önünde, emniyet şeridinde durakladım. Elimi yolcu koltuğunun arka cebine attığım gibi pet şişeyi buldum. Hem de bir değil, hey yavrum, iki tane! İkisini de kaptığım gibi arabadan inip arka kapıya yöneldim. 

Aynı anda botanik bahçesinin girişindeki kulübeden genç bir adam çıktı ve bize doğru koşmaya başladı. "Hah!" dedim, "işgüzar herif, şimdi burada duraklama yapmanın yasak olduğunu söyleyecek." Genç adam benim 'bir sen eksiktin' bakışlarımın hapsinde arabaya doğru yaklaşırken ben arka kapıyı açıp Ömer Kağan ve pipisiyle karşılaştım. Ön prosedürleri tamamlamış, hazır kıta kerata! 

Pet şişeyi yerleştirdiğim gibi limonata imalatı başladı. Bu esnada arabaya ulaşan görevli yanımızda durup bir süre etkinliğe gözlemci olarak katıldı. Sonra "o şişe yetmeyecek galiba" diye işaret etti. Bakışlarımı şişeye geri çevirdiğimde adamın haklı olduğunu gördüm. "Oğlum" dedim, "birazdan şişeyi değiştirmem gerekecek. Sana dur dediğimde çişi kes!" 

İmkansızı istediğimin farkındaydım. Oğlum da bunu teyit edercesine umutsuzluk dolu bir ses tonuyla cevap verdi bana: "Denerim baba." Şişe hızla dolar ve büyük final tüm heyecanıyla yaklaşırken kapı görevlisi bizi seyretmeyi bırakıp koşar adım kulübesine doğru uzaklaştı. 

3... 2... 1... DUR! Işık hızına yakın bir süratle şişeyi değiştirsem de maalesef bizim miniğin frenleri tutmadı. Birkaç damlaya hazırlamıştım kendimi. Gel gör ki aslan oğlum bununla yetinmedi; sağ bileğimden omzuma kadar ıslattı beni. Dur demiş olmasam duş alacakmışım demek ki!

Kafamı kaldırıp önce yeni şişeye devam eden oğluma, sonra da sırılsıklam omzuma baktım üzüntüyle. Sonra kapı görevlisini fark ettim. Adam arabayı durdurduğum yerin 10 metre ötesine bir üçgen reflektör bırakmış, elinde ıslak mendillerle bize doğru geliyordu. Bizim minik, ağlamaklı, bir yandan özür diliyor bir yandan da ikinci şişeyi doldurmaya devam ediyordu.

Ben hayretle "ne içtin be çocuk?" diye düşünürken adam mendilleri uzattı. "Geçmiş olsun" dedi, "ikinize de!". Güldük. Çiş bitti, şişeleri kapaklayıp kaldırdım. Sonra mendillerle kolumu temizlemeye çalıştım, ama oğlum sağ olsun biraz cömert davranmış olduğundan yüzde yüz hijyende muvaffak olamadım. 

Görevli, yol kenarındaki dolu şişeleri aldı, biraz önce bırakmış olduğu üçgen reflektörü de kaldırıp bizi parkın içine davet etti. 

"Aracınızı benim kulübenin dibine bırakabilirsiniz. Şuradaki bahçenin dibindeki muslukta kolunuzu güzelce yıkarsınız. Kağıt havlumuz var, güzelce kurularsınız. Çocuk da üzüldü yazık, biraz kuş lokumu verebilir miyim?" 

Ben adamın yüzüne şapşal şapşal bakarken o dönüp parkın girişine ilerledi ve bizim için kapıyı açtı. Arabayla içeri girdik, kolumu güzelce temizledim ve kağıt havluyla kuruladım. Lokum ikramının ardından adamla el sıkıştık ama ayrılırken "teşekkür ederim" sözleri -belki yetersiz geldiğinden- çıkmadı ağzımdan. Onun yerine içtenlikle "Allah razı olsun" dedim adama. "Cümlemizden" deyip ekledi: "Daha az sıkışık bir zamanınızda parkımızı ziyarete de bekleriz. Hem çocuklar için çok güzel oyun alanlarımız var." 

Parkı ziyaret ettik ama aylar sonra, birkaç aile, çoluk çombalak şekilde. Eylül ayıydı ve doğa sonbahara çalmasına rağmen botanik parkı çok güzeldi. Çocuklar oyuna daldığı bir anda parktan uzaklaşıp girişteki kulübeye yöneldim. Oradaki görevliye yaklaşıp "Haziran ayında burada başka biri vardı, şimdi girişte göremedim, hangi saatlerde burada bulunur acaba?" diye sordum. 

Biraz tasvirin ardından görevli kimi kast ettiğimi anladı. "Naim'i Emirgan Korusu'ndaki Pembe Köşk'e aldılar" dedi. Adamcağız her gün Sarıyer'den 1,5 saatte geliyormuş botanik parka. Şimdi yeni görevinde çok mutluymuş, hem de daha iyi kazanıyormuş. Bu habere öyle sevindim ki! Gözlerimin nemlendiğini karşımdaki insana çaktırmamaya çalıştıysam da bunda başarılı olduğumu sanmıyorum. Gülümsedi ve "Biliyor musunuz" dedi, "Naim'i ilk soran siz değilsiniz." Ben de aynı tebessümle "Son soranın da ben olacağımı zannetmiyorum" dedim, "görüşürseniz selamlarımı iletin lütfen". 

Çocukların yanına döndüğümde koşturmaktan biraz yorgun düştüklerini gördüm ve onları çevreme toplayıp birkaç ay önce yaşadığımız çiş macerasını anlattım. Çok güldüler ama benim için önemli olan onları eğlendirmekten ziyade gönüllerine birer "Naim tohumu" ekmekti. 

5.

Dilenciler her yerde. Bir de bu aralar bizimkiler bize yetmezmiş gibi fazlasını ithal ediyoruz. Daha dün, köprü dönüşü ilk çıkıştan Ataşehir'e kadar o yoğun trafikte onlarcasını gördüm. Küresel güçlerin Suriye'deki yapboz oyununda perişan olmuş, evini barkını terk edip tanımadıkları bu memlekette dilini dahi bilmedikleri insanlardan para dilenen aileler... Bu insanlara her seferinde bir şeyler vermeye çalışıyorum, çünkü onlar "organize" çalışanlardan ayrıdır; onlar yol kenarını değil, yol kenarı onları seçmiştir. 

Bizim halktan yanında çocukla dilenen tiplerin ekseriyetinde ise aynı yapmacık yüz ifadesi, aynı standart ses tonu vardır. Bunlara hiçbir şey vermediğim gibi bir de ters ters bakarım: Çocukları istismar malzemesi yapanlar yalnızca öfke koparabilir benden. 

Tek başına dilenen (dilendirilen) çocuklar ise gerçekten burkar içimi... Trafik ışıklarında ellerinde selpakla kapınıza varan, koşa koşa gelip ön camınızı temizlemeye girişen kader kurbanları... İçim içimi yese de, dolaylı yoldan çocuk istismarını desteklemek anlamı taşıyacağı için bu yavruları da geri çeviririm. Daha doğrusu, çevirirdim. 

Bir gün bir arkadaşım ilk duyduğumda bana saçma gelen bir öneri koydu ortaya: Dilenci çocuklara para yerine şekerleme vermek. Dişlisi oldukları çarkı beslemeden bu çocukları sevindirmek... Mümkün olabilir miydi? 

Denedim. 
Aslında her zamanki maymun iştahlı halimle bir sürü gofret alıp hepsini kapı cebine yığdım ve -sanırım fikre pek de inanmadığımdan- uzunca bir süre orada unuttum! Birkaç gün sonra iş yerine gidiş yolu üzerinde bir trafik ışığında aracıma bir "çingan kızı" yaklaştı ve benden standart "bozuk param yok" cevabını aldı. Kız titiz bir göz taramasının ardından kapı cebindeki endorfin yumağını fark edip "o zaman çuklat ver!" demese gofretler aklıma bile gelmeyecekti. 

Kendime kızıp gofretlere uzandım ve bir tanesini kıza verdim. "Bitane daha ver, kardeşime" dedi ve refüje oturmuş, burnunu karıştırıp duran ufaklığa işaret etti. Bir tane daha verdim. O zaman yüzünde beliren o masum gülüş hazırlıksız yakaladı beni. Karşımdaki "çingan" ya da dilenci değil, her şeyden önce çocuktu. Ve her şeyden önce bir çocuk gibi sevindi. 

"Sağol abi" dedi elini yarı aralık camdan çekerken. Bu alışılmadık tablonun fikir ressamını hatırlayıp "Sağol Ebru" dedim kendi kendime. O günden sonra ne zaman o trafik ışığına yaklaşsam iki gofreti hazır ettim. Her seferinde kız bana, ben de Ebru'ya teşekkür ettim. Zamanla aramızda bir muhabbet gelişti, hatta 8 kişilik ailesiyle tanışmaya bile vardı :)

Tabi her hikaye mutlu sonla bitmiyor. Para isteyip de yerine gofret verilince bozulanlar, hatta geri fırlatıp tam alnımdan "headshot" yapanlar olmadı değil. Ama çocukların çoğunluğu o kısacık an mutlu oldu. 

0,50 liralık birkaç lokmanın bile bazen bu dünyanın zalimliğine kalkan olabileceğine inanır mıydınız?

6.

Bir adam var Yedpa Ticaret Merkezi'nde. Düne kadar ismini bile bilmediğim bir garip adam, ekmek peşinde yolları arşınlayan, kapıları aşındıran... Bisküvi almaya uğradığım büfede de görüyorum onu, yemeğe çıktığım lokantada da...
 
"Abi dünden artan ekmek var mı?"
"Ahmet kardeş, bayat peksimet kaldı mı?"

Sorarken öyle mahcup ki, onu her görüşümde içim acıyor. Sorduğu kişiler de belli ki aynı şeyleri hissediyorlar; hemen tereddütsüz bir şeyler uzatıyorlar adama. Yarım bırakılmış çubuk kraker, yere düşmüş tost ekmeği, siyah torbaların içinde bayatlamaya yüz tutmuş birtakım gıda maddeleri... 

Adam ne zaman yanımdan geçse üzerine sinmiş kokudan genzim yanıyor. Nerede yaşar bu adam? Kimi kimsesi var mıdır? Açtır belli, peki açıkta mıdır? Ben bugün sorarım yarın öğrenirim derken adam baktı ki olmayacak, tuttu ayağıma geldi! 

Dün işin en yoğun saatinde "Pardon, Umut Bey'le görüşecektim?" diye kafasını uzattı kapı aralığından. Sesinde o mahcup tınıdan eser yoktu. Kılık kıyafet de bir farklı.

"Buyrun benim" diye cevap verince emin adımlarla yaklaşıp oturdu karşıma. 
"Komşuyuz biz" dedi, "adım Cem."

Memnun oldum. Ama aklım karıştı. Tarz, tavır farklı adamda. Kokmuyor hem? Ben "büyük bir benzerlik olmalı" diye içimden geçirirken Cem girdi söze, kendi arabası için bir parçaya ihtiyacı olduğunu anlattı. Fiyata baktık, stokları kontrol ettik derken "Benim şirketin fatura detaylarını vereyim" deyip kartvizitini uzattı.

Ben karmakarışık kafayla yolcu ettim adamı. Hemen ardından da soluğu büfede aldım:
- Ahmet, olm senden bayat yiyecek falan alan bi adam var hani, üstü başı dağınık, böyle gariban bi tip. Adı ne onun?   
- Cem, abi.
- Ama?..
- Gerçi Cem'i kullanmıyoruz. Kuşçu diyoruz hep.
- Kuş mu satıyor? (dumurdan saçmalamaya başladım)
- Haha! Yok be abi, besliyor. Onun 4 katlı bi dükkanı var C Caddesi'nde. Terasını görmen lazım.

Kesinlikle. Görmem lazım. 

"Ama saat 5'ten sonra git. O zaman kıyafetini falan değiştirir, bikaç dükkandan mama toplayıp sıcak suda onları yumuşatır, kaselere dağıtır. Çuval çuval kuş yemi var deposunda, şöyle bir baktığında terastaki nüfus ne kadarıyla doyar hemen bilir."

Ahmet'in tavsiyesini tuttum. Cem'e kesmiş olduğumuz faturayı kaptığım gibi saat 5'te işyeri kapısına dayandım. Çoktan üstünü değiştirmişti. "Ooo Umut Bey hoşgeldiniz, ben de tam yavruları beslemeye çıkıyordum" diye karşıladı beni. Kendisine katılmam için davet etti ama aslında davete pek de gerek yoktu; meraklı kedi gibi nasılsa takılacaktım peşine :)

4 kat merdiven tırmandık, boydan boya cam kaplı bir teras katına ulaştık. O terasa adım attığım günü hayatım boyunca unutmayacağım. Sessizliği bir anda bozan onlarca kuşun cıvıltısı, dört bir yanımda kanat çırpıntısı... O kuşların her birinin tek bir insanla kurmuş olduğu sevgi bağı...

Her birini tek tek tanıdığını söyledi Cem. Ama hiçbirine isim koymamıştı. Hepsine "Kuş!" diye hitap ediyordu. 
"Bunlar özgür canlılar" dedi bana, "özgür kalmalılar."
"İsimler, ayrım yaratır. Ayrım varsa özgürlük yoktur."

Dün ben insandım, Cem garibandı.
Bugün Kuşçu'yu tanıdım. Meğer ne garibanmışım.

7.

İçinde yer aldığımız ticaret merkezinde yaklaşık 3000 iş yeri var. Bunların çoğu otomotiv üzerine faaliyet gösteriyor. Destek hizmetler maalesef azınlıkta; kargo firması kıt, yemek için fazla seçenek yok, ve tabi kırtasiye... Acil ofis ihtiyaçları için bunca iş yerinin başvurabileceği kaynak sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor. Haliyle kıymete binen kırtasiyeci de bir nevi seçkin zümre haline gelmiş oluyor. Gerçeklerse acı. Bakıyorsun, telefonu Arapça ilahiyle çalıyor, ama adam kalpazan. Her türlü alavere dalavere, sahte ürün, çarpık hesap bunda, ama saygı göstermek zorundasın çünkü alternatifin yok. Biri hariç: Kemal Amca. 

İlk bizim plasiyerlerden biri keşfetti onun işlettiği küçük dükkanı. Fiyatları pahalı diye karşı çıkar gibi olduk ama personelimiz oradan alışveriş yapmakta ısrar etti. Haftada bir kapıya dayanıp nakit ödeme alamazsa doğum doktoruna sövülmüş gibi bozulan tiplere tezat, onbeş günde bir uğrardı Kemal Amca. Her seferinde güler yüzlüydü. Bir kez olsun, bir kez yahu, somurttuğunu görmedim! Ne zaman ofise adım atsa bizde hemen bir çay söyleme refleksi, hep bir naif mutluluk. 

O tahsilata geldiğinde ne yapar eder, boş çevirmezdik. Yalnızca bir seferinde gafil avlandık. O gün ilk kez nakit açısından hazırlıksızdık. Biz bir şey çıkaramayınca zerre solmadı tebessümü. Ama gözlerine baktığımda o paraya gerçekten ihtiyacı olduğunu hissettim. "Amca kusurumuza bakma, yarın halletsek olur mu?" diye ricada bulundum. "Yok yok, acelesi yok." diye elini salladı.

Ödemeyi en kısa zamanda ulaştıracağımızı söyleyip uğurladık Kemal Amca'yı. Ertesi gün, onu ilk seferinde keşfeden plasiyer arkadaşımızdan rica ettik ve eline parayı tutuşturup Amca'nın dükkanına yolladık. Elinde parayla döndü; kapalıymış dükkan.

İki gün sonra tekrar denedik. Yine kapalı.
Üçüncü gün gönderdiğimiz arkadaş yüzü allak bullak geri geldi. 
Zorla konuştu: "Kemal Amca ölmüş." 

Donduk. Bir yirmi dakika kadar, öylece kaldık. O yirmi dakika boyunca çevremizde dönüp duran dünyayla tek bağıntımız Kemal Amca'nın tebessümüydü. Öyle suspus, onu düşündük. Es kaza birimizin ağzından bir söz dökülse peşinden hıçkırıklar boşanacaktı, eminim. Cesaret edemedik.

Tabii ki akıp giden zaman Kemal Amca'yı bir acıdan bir anıya dönüştürdü bizler için. Ama onu ve ona olan borcumuzu hiç unutmadık. Hesap defterindeki bakiye değil, sadece birkaç kelimeydi bizden alacağı. Onbeş günde bir, takım elbisesiyle kapıda beliren o tombik güleç adama hiç söyleyememiştik onu görmenin bizi ne kadar mutlu ettiğini. 

Yani, işte tam olarak böyle. Küçük şeyler. Bir tebessüm kadar minik, kuş yemi kadar hafif, bir telefon görüşmesi kadar basit şeyler.Bu şeyler, başkalarının kör düzenine dur demeyecek belki ama kulak verirsen eğer, senin dünyanı değiştirecekler.

1 Kasım 2015'te bir genel seçim daha geçirecek ülke. Sonuç ne olursa olsun, haklı olan değil güçlü olan kazanacak (gücün kaynağının meşru olup olmaması zerre önemli değil). Yine de korkutmasın gözünü, kirişleri çoktan çatlamış bu insan yapısı, çökmeye mahkum bu medeniyet binası... Çünkü sahneyi sen tasarlamasan da hangi rolü oynayacağına sen karar verebilirsin.

En az üzümün üzüme baka baka kararması kadar kötü de iyiye öykünür. Bu yüzden, içinizdeki o küçük şeylerin ışığına inanın ve o ışığı yaymakta kararlı davranın: 

1. Gözlerinizin önünde biri haksızlığa uğruyorsa cesur olun ve onun yanında durun. Zorba, korkudan beslenir. Böylesi semirmesi, biz korktuğumuz ve bunca haksızlığa rağmen sustuğumuz içindir. 

2. Kendinizi karşınızdakinin yerine koymayı öğrenin. Çok ince düşünmenize, çok zahmete girmenize gerek yok; "ilkokul terk" seviyesinde bir empati yeteneğiyle bile genç bir jandarmaya 5 günlük özgürlük armağan edebilirsiniz :)

3. Çalışkan olun. Hatta bazen görev ve sorumluluk alanınızın dışına çıkmaktan çekinmeyin. Çabanızda gerçekten samimi olursanız hem kendinize hem de çevrenize değer katarsınız.

4. Ne kadar garip (!) görünürse görünsün, yardımsever olun. İnsanların birbirinden "günaydın"ı bile esirgediği bir dünyada, koluna çiş bulaşmış bir babaya destek olmak kulağa mantıklı gelmese de kalbe çok iyi geliyor :) İyilik yap denize at derler ya... Bilsinler, deniz unutmuyor.

5. Pozitif düşüncede üretken olun ve çekinmeden bunu yayın. İlk başta saçma gibi duran bir "gofret tarikatı" düşüncesi bile bir de bakmışsınız her trafik ışığında kendine bir mürit bulur olmuş ;)  

6. Canlıları sevin. Balkonunuzda botanik bahçesi olmasına misafirleriniz anlam veremesin. Komşularınız size "kedili kadın" ya da "deli kuşçu" desinler. Varsın onlar bilmesinler, belki sizden öğrenirler.

7. Gülümseyin. Ufak hesaplar, gündelik telaşlar, gözlerinizdeki tebessümü alıp götürmeye yetmesin. İnanın, o tebessüm siz göçüp gittikten sonra yaşamaya devam edecek bu dünyada. 

Ve belki uzun yıllar sonra, yabancı bir diyardaki bir dağ yolunda, arabasını sağa çekecek dağ gibi biri. Küçük, çok küçük bir şeyi hatırlayıp hüngür hüngür ağlayacak, küçük bir çocuk gibi.